LNE 161 #4/2025

Przemijanie, naturalna część życia, wpisana w rytm przyrody, czasu i ludzkiej egzystencji, jest tak naturalne jak oddychanie. Wszystko, co żyje, zmienia się, dojrzewa, a w końcu znika. Nawet w świecie zdominowanym przez kult młodości, w którym przemijanie bywa postrzegane jako coś, przed czym należy uciekać. 

Tak wiele uwagi poświęcamy urodzie: pielęgnujemy ciało, ujędrniamy skórę, staramy się zatrzymać czas. Ale czy dbanie o urodę ma sens tylko, gdy walczymy z upływem lat? 

Przecież to coś więcej niż tylko troska o wygląd zewnętrzny. To forma szacunku wobec siebie, dbałość o zdrowie, rytuał uważności... 

Gdy z wiekiem zmienia się nasze ciało, zmienia się (a na pewno powinno) spojrzenie na świat. I tak, jak dbamy o skórę, włosy czy sylwetkę, warto zatroszczyć się o nasz sposób myślenia. Umysł, podobnie jak ciało, potrzebuje pielęgnacji – refleksji, dystansu, wyciszenia. Zadbany umysł starzeje się piękniej, bo człowiek nabiera mądrości, łagodności, zdolności do rozumienia tego, co kiedyś było niepojęte. 

Jestem pewna, że gdy myśl dojrzewa, ciało nie musi udawać młodości. A gdy ciało jest zadbane z miłością, nie z lęku, staje się przestrzenią, w której przemijanie nie boli, lecz wzrusza swoją prawdą. Bo ostatecznie nie chodzi o to, by się nie starzeć wcale, ale by starzeć się pięknie – ciałem i myślą.

W tym wydaniu wiele miejsca poświęcamy tzw. trójkątowi młodości, który symbolizuje harmonijny kształt młodej twarzy: z szerokimi kośćmi policzkowymi i wąskim owalem. Z wiekiem ten trójkąt się odwraca, opadające tkanki, utrata objętości i elastyczności prowadzą do zmian rysów twarzy. Współczesna kosmetologia i medycyna estetyczna oferują narzędzia, które pomagają odwrócić ten proces. 

Nie byłabym sobą, gdybym nie namawiała Was, aby spojrzeć na trójkąt młodości w sposób bardziej symboliczny, głębszy i wykraczający poza estetykę twarzy. W takim ujęciu nie musi on dotyczyć jedynie ciała – może stać się metaforą wewnętrznego piękna, świeżości spojrzenia i dojrzałego, ale młodego duchem, podejścia do życia. 

Dla mnie trójkąt młodości to młody umysł, młoda dusza i otwartość. 

Ten pierwszy jest po prostu ciekawy, chłonny, gotowy uczyć się przez całe życie. Nie zatrzymuje się na przekonaniach wyniesionych z młodości, ale podąża za zmieniającym się światem. Nie oznacza naiwności, lecz otwartość na nową wiedzę i zdolność do adaptacji. Młoda dusza to zdolność do wzruszeń, empatii, zachwytu nad światem, potrafi się cieszyć drobiazgami, śmiać się jak dziecko i szczerze płakać. To postawa życiowa, która pozostaje świeża mimo doświadczeń i trudów. Nie poddaje się rozgoryczeniu, cynizmowi i „starczej złośliwości”, krótko mówiąc – nie tetryczeje.

I na koniec otwartość, czyli trzeci fundament młodości. Osoba naprawdę młoda, moim zdaniem, nie zamyka się w schematach, potrafi słuchać innych, akceptuje różnorodność, nie ocenia. W takim rozumieniu trójkąta młodości nie traci się z wiekiem. 

Gdy gładka skóra i jędrne ciało nie mają pierwszorzędnego znaczenia, jakość myśli, uczuć i relacji z innymi decyduje o tym, czy naprawdę jesteśmy młodzi. Sprawdziłam na sobie.

Agnieszka Keller

redaktor naczelna