Moc synergii

Terapie łączone są skuteczniejsze od monoterapii. Jednak ani wybór zabiegów do sekwencji, ani kolejność ich wykonywania nigdy nie powinny być przypadkowe. 

Kluczem do sukcesu w stosowaniu terapii łączonych jest ich dopasowanie. Po pierwsze wzajemnie względem siebie, aby – wykonywane kolejno – uzupełniały się i wzmacniały uzyskiwane efekty. Po drugie do potrzeb i indywidualnych wymagań skóry. Mimo że określeń „terapia skojarzona” i „zabiegi łączone” używa się zamiennie, nie oznaczają tego samego. Terapia skojarzona to jednoczesne podanie jednego lub kilku specyfików zawierających różne substancje czynne. Przykładem jest wykorzystywanie koktajli do mezoterapii lub łączenie PRP z preparatami do iniekcji. Zabiegi (techniki) łączone polegają na wykorzystywaniu w jednym zabiegu, w określonej kolejności, kilku preparatów lub urządzeń (technologii), w wyniku czego osiąga się lepsze efekty niż w przypadku wykonania każdego z nich z osobna. 

Razem lepiej

Terapie łączone zapewniają:

• uzyskanie lepszego efektu niż w przypadku wykonania każdego zabiegu z osobna,
• możliwość usunięcia kilku defektów jednocześnie,
• oddziaływanie na wiele poziomów tkanek.

Na dobry rezultat zabiegów łączonych wpływają:

• rodzaj i stan skóry oraz wiek osoby poddawanej procedurom,
• układ twarzy i masa ciała,
• indywidualne wskazania i przeciwwskazania,
• doświadczenie i wiedza osoby wykonującej zabiegi, 
• rodzaj i jakość preparatów oraz użytej aparatury,
• odpowiedzialność pacjenta i stosowanie się do zaleceń pozabiegowych.

Głównym atutem terapii łączonych jest jednoczesne oddziaływanie na wiele warstw skóry i tkanki podskórnej, a odmładzanie często następuje poprzez kontrolowanie przez lekarza przebiegu procesu zapalnego (o czym warto pamiętać przy planowaniu własnych procedur). Cechy procesu zapalnego widoczne są na powierzchni skóry w postaci zaczerwienienia i ocieplenia tkanki, miejscowego obrzęku, dolegliwości bólowych, a nawet upośledzenia funkcji. Stan zapalny jest klasyczną reakcją na różne czynniki uszkadzające: fizyczne, chemiczne oraz biologiczne (bakterie, wirusy). W odpowiedzi na uraz organizm rozwija reakcję zapalną. Poszerzone naczynia zwiększają przepuszczalność ścian i do miejsca rozwoju stanu zapalnego napływają komórki i białka mające na celu doprowadzenie do fazy plateau, a po niej do fazy wyciszenia kończącej się usunięciem czynnika, który spowodował zapalenie. Organizm wraca do zdrowia. Co nie zawsze oznacza, że to powrót do stanu wyjściowego. Już w fazie rozwoju zapalenia działają tu m.in. krwinki białe, które z jednej strony uszkadzają własne tkanki, a z drugiej zaczynają wydzielać czynniki stymulujące przyszłą naprawę i regenerację. W miejscu zapalenia pojawiają się komórki macierzyste oraz m.in. fibroblasty, płytki krwi, limfocyty – wszystkie uczestniczące w stymulowaniu czynniki wzrostu. Niektóre z tych czynników intensywnie pobudzają komórki do mitozy, stąd ich nazwa: mitogeny. Wzmożone procesy komórkowe i powstawanie nowych to także zmiany macierzy międzykomórkowej. Wiele cząsteczek macierzy ulega degradacji w fazie „wzrostu” zapalenia, gdy zaś następuje powrót do zdrowia, macierz się odbudowuje. Porównując początek zapalenia i jego wygaszanie, warto zwrócić uwagę, że w pierwszym z tych etapów przeważają uszkodzenie i procesy kataboliczne, natomiast w drugim – anaboliczne. W odniesieniu do zabiegu od decyzji operatora zależy, w którym momencie usunie czynnik nasilający rozwój procesu zapalnego, pozwalając przejść do fazy plateau. 

Decyzja operatora o przerwaniu oddziaływania nasilającego stan zapalny i podjęte dalsze postępowanie wpływają na przebieg odbudowy lub przebudowy tkanki po zabiegu.

Wysoka jakość i trwałość efektu

Należy tak komponować sekwencje zabiegów, aby oddziaływały na różnych głębokościach skóry i tkanki podskórnej, wzajemnie stymulowały korzystne procesy i efekty. Istotne jest uważne kontrolowanie przebiegu procedury, reagowanie na niepokojące objawy, ale także ostrożność, szczególnie gdy zabiegi wykonujemy na skórze, której nie znamy (u nowych pacjentek).