Autologiczny anti-aging

Zabiegi estetyczne na bazie preparatów autologicznych, czyli wypreparowanych z krwi lub tłuszczu samego pacjenta, są bezpieczne, efektywne i zapewniają naturalne rezultaty. 

LNE: Czy mógłby pan powiedzieć nam, w jaki sposób preparaty na bazie krwi – osocze i fibryna – trafiły do medycyny estetycznej? 

Piotr Leszczyński: Osocze było pierwszą substancją autologiczną wykorzystywaną w leczeniu. Swój debiut miało w 1987 roku podczas operacji kardiochirurgicznej, gdzie użyto go, by przyspieszyć gojenie się mostka. Liczne badania potwierdziły jego skuteczność, dzięki czemu zaczęło być powszechnie wykorzystywane w chirurgii serca i naczyń. Następnie trafiło do ortopedii i do dziś stosowane jest w celu stymulacji procesów regeneracji po urazach ścięgien czy w terapii trudno zrastających się złamań. Używa się go także w chirurgii – w leczeniu oparzeń oraz by przyspieszyć gojenie się ran. Dopiero kilkanaście lat temu po raz pierwszy zastosowano je w medycynie estetycznej. 

Na bazie wcześniejszych doświadczeń podejrzewano, że może sprawdzić się jako środek przywracający świeżość i dobrą kondycję skórze. I faktycznie tak jest. W kolejnych latach udoskonalano jego formę i w efekcie mamy dziś drugi rodzaj substancji pozyskiwanej z krwi – fibrynę bogatopłytkową. W mojej ocenie jest ona pewnego rodzaju kontynuacją protokołów z osoczem, ale nie ich zastępstwem. 

Doprecyzujmy – zabieg autologiczny polega na...?

Wykorzystaniu komórek własnych organizmu pacjenta. Niesie to za sobą wiele zalet. Osocze i fibryna to kuracje mało­inwazyjne, także jeśli chodzi o pozyskanie materiału. Wystarczy zwykłe pobranie krwi. W zależności od systemu, w którym następnie ją preparujemy, jest to zwykle około 8 ml, czyli jedna klasyczna probówka. 

Czym te systemy zabiegowe różnią się od siebie?

W niektórych metodach w probówce zawarte są substancje zapobiegające wykrzepianiu się krwi, w innych nie stosuje się żadnych dodatków chemicznych, bo już sama budowa szklanej fiolki i sposób wirowania pozwalają uzyskać pełnowartościowy preparat. 

W trakcie odwirowywania oddzielamy frakcje krwi, uzyskując osocze bogatopłytkowe. Naszym celem jest osiągniecie jak najwyższego stężenia trombocytów w preparacie. Standardowo u zdrowej osoby dorosłej w 1 ml krwi znajduje się ok. 200–300 tysięcy płytek, nam zależy na przynajmniej kilkukrotnym zwiększeniu ich stężenia – powinno ich być powyżej miliona. To skuteczności osocza bogatopłytkowego. 

Dlaczego jest to takie ważne? 

Ponieważ płytki krwi zawierają czynniki wzrostu i cytokiny, czyli substancje sygnałowe, które „zmuszają” organizm do regeneracji. Głównie są to: płytkopochodny czynnik wzrostu, czynnik wzrostu fibroblastów i śródbłonka naczyniowego. Dają one komórkom fałszywy sygnał, że doszło do uszkodzenia (naturalnym tego objawem jest wynaczynienie krwi), dzięki czemu aktywowane są mechanizmy odpowiedzialne za regenerację.