Trychologia w praktyce

Czym zajmuje się trycholog, jakie narzędzia diagnostyczne wykorzystuje w pracy i jakie działania podejmuje, by kompleksowo zadbać o zdrowie i atrakcyjny wygląd swoich klientów?

Trychologia to dziedzina z pogranicza medycyny, kosmetologii i fryzjerstwa, która zajmuje się wszelkimi zaburzeniami w obszarze skóry głowy i włosów. Do najczęstszych nieprawidłowości należą tu: nadwrażliwość, świąd i łysienia różnego pochodzenia, infekcje bakteryjne, grzybicze i pasożytnicze, suchość, nadpotliwość, łojotok, łuszczyca, zaburzenia strukturalne łodyg włosów, a także uszkodzenia pochodzenia mechanicznego i chemicznego. Zaburzenia te występują niezależnie od wieku i mają złożony charakter oraz przyczynowość.

Wielowymiarowa diagnostyka

Praca specjalisty w gabinecie trychologicznym składa się z kilku zasadniczych etapów, dwa z nich są niezbędne dla poprawy kondycji skóry głowy i włosów – to diagnostyka i trichoterapia.

Diagnostyka trychologiczna jest podstawą podjęcia działań trichoterapeutycznych, warunkuje ich rodzaj, częstotliwość oraz kombinację. Diagnostyka jest wielowymiarowa i obejmuje bezpośrednią diagnostykę skóry głowy i włosów, diagnostykę stanu organizmu oraz wywiad połączony z równoległą obserwacją zachowania pacjenta (wykładnik pierwszych symptomów potencjalnych zaburzeń na podłożu emocjonalnym). Należy pamiętać, że każdy z tych etapów jest złożony, bo sam wywiad zawiera szereg pytań dotyczących m.in. stanu zdrowia, trybu życia, przyjmowanych leków, stanu emocjonalnego oraz procedur fryzjerskich i domowych. Bezpośrednia diagnostyka skóry głowy i włosów oraz diagnostyka stanu organizmu również zawierają szeroki zakres badań, a dobór ich jest uwarunkowany rodzajem występujących zaburzeń.

Do badań diagnostycznych skóry głowy i włosów zaliczamy badanie przedmiotowe (wzrokowe, palpacyjne, za pomocą węchu), trichoskopię bądź wideodermatoskopię, trichogram, fototrichogram lub trichoscan, pull test, lampę Wooda, zeskrobiny lub wymaz, biopsję skóry głowy, mikroskopię konfokalną oraz kapilaroskopię. 

W badaniu stanu organizmu wykorzystuje się badania przesiewowe z krwi w zakresie podstawowym oraz szczegółową medyczną diagnostykę wielospecjalistyczną. Badaniem uzupełniającym może być badanie pierwiastkowe włosów, badanie żywej kropli krwi, biorezonans czy STRD, czyli właściwie każde badanie diagnostyczne, które może wnieść dodatkową informację na temat stanu organizmu osoby badanej.

Zasadniczą sprawą jest znajomość tych badań, umiejętność ich wykonania oraz ich właściwa analiza i wykorzystanie w celu postawienia diagnozy. Każde z tych badań wymaga zatem posiadania wiedzy, pewnych umiejętności i doświadczenia oraz współpracy z innymi specjalistami. Część z nich wykonuje się samodzielnie, część jest zlecana laboratoriom lub innym specjalistom. 

W swojej praktyce trychologicznej stosuję kilka innych zasad dotyczących diagnostyki – tj. przeprowadzanie diagnostyki róznicowej, podchodzenie do pacjenta holistycznie, nie stawianie diagnozy na postawie jednostkowego badania (badania sie uzupełniają i potwierdzają lub zaprzeczają sobie), dopuszczam też konieczność poszukiwania długotrwałego i w szerokim zakresie, niekiedy również z ponowieniem badań.

W przełożeniu rzeczywistym diagnostyka trychologiczna nie należy do najłatwiejszych, szczególnie dla osób rozpoczynających praktykę. Sprawdza się tu jednak cierpliwość, pokora oraz chęć ciągłego dokształcania i aktualizowania swojej wiedzy. Diagnostyka trychologiczna pozwala nam postawić diagnozę ostateczną, a ta z kolei – jak już wspomniałam wcześniej – prowadzi do podjęcia trichoterapii.

Działania terapeutyczne

To, jakie działania trichoterapeutyczne zostają podjęte, jest zależne nie tylko od postawionej diagnozy, ale i od kwalifikacji do zabiegów, a więc analizy wskazań i przeciwwskazań, a także od możliwości finansowych oraz dyspozycyjności pacjenta.

Trichoterapię można podzielić na zakres działań nieinwazyjnych oraz inwazyjnych, wśród tych drugich można z kolei wyróżnić te o niewielkim stopniu inwazyjności, jak i te zdecydowanie inwazyjne. Bez względu na poziom inwazyjności procedury zabiegowej wymaga ona zawsze spełnienia warunków opisanych powyżej, np. właściwej i potwierdzonej badaniami kwalifikacji do zabiegu.

Do procedur inwazyjnych można zaliczyć mezoterapię igłową i mikroigłową, osocze bogatopłytkowe, przeszczep tkanki tłuszczowej, mikropigmentację oraz chirurgiczny przeszczep włosów.